11 Οκτ 2017

Άδωνις και αρχαιολογικά ευρήματα: ο δρόμος της Κακίας (vid)

11 Οκτ 2017 , 5:16 μ.μ.
Πώς ο Άδωνις Γεωργιάδης μεταπήδησε από την ελληνοκεντρική αρχαιολαγνεία του στην υπεράσπιση ιδιωτικών συμφερόντων, ακόμη και όταν απειλούν σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα; 
Μια ανασκαφή στην προϊστορία του ακροδεξιού Αντιπροέδρου της ΝΔ.


Παρακολουθώντας το προηγούμενο διάστημα την υπόθεση του Ελληνικού, βρεθήκαμε μπροστά σε έναν ορυμαγδό ύβρεων που στρέφονταν κατά των αρχαιολόγων, του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και όσων γενικά προασπίζονταν τον Αρχαιολογικό Νόμο και τη συνταγματική κατοχύρωση για την προστασία του πολιτιστικού περιβάλλοντος (άρθρο 24 του Συντάγματος). 
 
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή: τα φαραωνικά σχέδια της ιδιωτικής εταιρείας Lamda Development, συμφερόντων Λάτση, για την περιοχή του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό, προσέκρουαν στην αναγκαιότητα διατήρησης και ανάδειξης των αρχαιολογικών ευρημάτων. Πρόκειται για αντικείμενα, οικιστικά κατάλοιπα, οικοδομικά λείψανα, ταφικά σύνολα, λατομεία, εργαστήρια και οδικό δίκτυο, που έχουν εντοπιστεί ήδη από τη δεκαετία του 1960 και κατά τις ανασκαφές για τα ολυμπιακά έργα, στην περιοχή όπου στην αρχαιότητα υπήρχαν οι δήμοι Αιξωνής, Αλιμούντος και Ευωνύμου.


Η αρχαιολογική σημασία της περιοχής είναι αδιαμφισβήτητη, καθώς οι ανασκαφές έχουν αναδείξει τη συνεχή της χρήση από τα νεολιθικά χρόνια μέχρι και τη βυζαντινή περίοδο. Παρά τις ειρωνείες διάφορων δημοσιολόγων, του τύπου "τώρα ανακαλύψατε αρχαία για να εμποδίσετε την επένδυση", γεγονός είναι ότι οι αρχαιότητες έχουν παρουσιαστεί πολλές φορές ήδη από την εποχή της εγκατάστασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού κατά τη δεκαετία του 1950. Μια διερεύνηση του αρχείου των εφημερίδων μπορεί να πείσει για αυτό, ωστόσο θα αρκεστούμε στο δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή, η οποία το 2003 (σε πλήρη αντίθεση με την τωρινή της τυφλότητα που την εμποδίζει να "δει" τις αρχαιότητες) έκανε αφιέρωμα στους "αρχαιολογικούς θησαυρούς του Ελληνικού".
  

Τελικά, στις 3/10/2017 το ΚΑΣ έλαβε ομόφωνα την απόφαση να μην προβεί σε έγκριση του επενδυτικού σχεδίου πριν από την κήρυξη ως αρχαιολογικού χώρου των περιοχών στις οποίες έχουν εντοπιστεί αρχαιολογικά ευρήματα και στις οποίες αναμένεται από τις ανασκαφικές έρευνες να εντοπιστούν και άλλα. Μια απόφαση που, αν και αφορά μόνον τα 310 από τα 6.000 στρέμματα, επί της ουσίας προστατεύει τα αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή του πρώην αεροδρομίου. Στέλνει δε παράλληλα και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ότι ακόμα και στη μνημονιακή αποικία εξακολουθεί να υφίσταται ένα νομικό πλαίσιο ισότιμης μεταχείρισης των αρχαιοτήτων, είτε εντοπίζονται στο οικόπεδο ενός ιδιώτη, είτε σε ένα φιλέτο γης που παραχωρείται με σκανδαλώδεις συμβάσεις σε μια μεγάλη εταιρεία όπως η Lamda Development.



Άδωνις και Ελληνικό

Ανάμεσα στους υβριστές των Ελλήνων αρχαιολόγων, κατά το προηγούμενο διάστημα, βρισκόταν και ο γνωστός και μη εξαιρετέος αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης. Λίγο-πολύ, για τον Άδωνι, η αντίθεση των αρχαιολόγων και του συλλόγου τους στην παράκαμψη του Αρχαιολογικού Νόμου, απέρρεε από την... ένταξή τους στην "άκρα αριστερά":
Αν η ιδέα είναι ότι επειδή έχουμε αρχαία δεν χτίζουμε τίποτα, τότε αυτή η χώρα πρέπει να μείνει έρημη! Πώς μπορούμε να συνδυάσουμε τα αρχαία ως περηφάνια και ως πολιτιστική κληρονομιά και ως κάτι που θα διασώσουμε για τις επόμενες γενιές μαζί με τα έργα; Το κάναμε στο μετρό, το κάναμε στο Μουσείο Ακροπόλεως, το κάναμε σε πολλά άλλα σημεία. Πού είναι το πρόβλημα τώρα; Το πρόβλημα τώρα είναι ότι οι αρχαιολόγοι και ο Σύλλογος Αρχαιολόγων και όλα αυτά που βλέπετε, δεν ενδιαφέρονται για τα αρχαία. Αυτοί είναι μία ομάδα της άκρας αριστεράς -ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων ελέγχεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ- έχουν διακηρυγμένες θέσεις κατά των επενδύσεων, θεωρούν ότι δεν πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα, θεωρούν ότι το Ελληνικό είναι ξεπούλημα, παραδείγματος χάριν, και χρησιμοποιούν τα αρχαία για να σταματήσουν την επένδυση. 
  

Αλλά και όλο το προηγούμενο διάστημα, χωρίς να κρατάει  τα προσχήματα, ο Άδωνις συμπεριφερόταν σαν άτυπος εκπρόσωπος Τύπου της εταιρείας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ζητάει την απομάκρυνση της Γ.Γ. του Υπουργείου Πολιτισμού και προέδρου του ΚΑΣ κυρίας Μαρίας Βλαζάκη, εάν η απόφαση δεν είναι αρεστή σε αυτόν και στον τρέχοντα πρόεδρό του Κυριάκο:

Εάν το ΚΑΣ βγάλει αρνητική απόφαση για το Ελληνικό, στην πραγματικότητα θα έχουν μπλοκάρει την επένδυση. Θα πρόκειται περί εθνικής καταστροφής. [...] Γι' αυτό και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε από το πρωί να διώξουν τη γενική γραμματέα, την κυρία Βλαζάκη. [...] Άρα πρέπει να σοβαρευτούν αυτοί οι άνθρωποι. Αν ο κύριος Τσίπρας θέλει να κάνει την επένδυση, θα ακούσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα βγάλει τη Βλαζάκη, θα αλλάξει το ΚΑΣ και θα σωθεί η επένδυση". 
 

Ακροαριστεροί, λοιπόν, οι αρχαιολόγοι, που χρησιμοποιούν την προστασία των αρχαιοτήτων ως πρόσχημα για να εμποδίσουν τις επενδύσεις. Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς κάτι διαφορετικό από έναν άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, φιλοτέχνησε για τον εαυτό του το προφίλ του σκληρού νεοφιλελεύθερου υποστηρικτή των μνημονίων, παραμερίζοντας (χωρίς να εγκαταλείψει τελείως) το παλιότερο προφίλ του γραφικού φιλοχουντικού, πατριδοκάπηλου και αντισημίτη μαθητή του Κώστα Πλεύρη με το οποίο τον γνωρίσαμε την προηγούμενη δεκαετία. 


Ο Άδωνις του 2002:
η περίπτωση του Κωπηλατοδρομίου στον Μαραθώνα

Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση ακόμα και για μια περίπτωση σαν του Άδωνι, είναι η ευκολία με την οποία μεταπήδησε από την ελληνοκεντρική του αρχαιολαγνεία στην υπεράσπιση ιδιωτικών συμφερόντων, ειδικά όταν αυτά απειλούν σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα.

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Ας μεταφερθούμε στο 2002, λίγους μήνες πριν από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας. Ο Άδωνις, τότε, ήταν ένας σχετικά άγνωστος, ακόμα, τηλεπλασιέ της εκπομπής "Ελλήνων έγερσις". Προτού καν μεσουρανήσει στον χώρο της Ακροδεξιάς ως πολιτευτής του Λά.Ο.Σ., παίρνοντας σβάρνα έκτοτε όλα τα τηλεοπτικά στούντιο, είχε προβάλει, με όποιο μέσο διέθετε, την καταστροφή πρωτοελλαδικού οικισμού στον Μαραθώνα χάριν της κατασκευής του Κωπηλατοδρομίου, ενώ δεν φειδόταν χαρακτηρισμών για τον τότε υπουργό Πολιτισμού Ευάγγελο Βενιζέλο (με τον οποίο, συγκεκριμένη γλοιώδης διαδρομή θα τον έφερνε στο μέλλον να συγκυβερνά και ενίοτε να ανταλλάσσει γλειψιματικές αλληλοευχαριστίες).





Στο editorial του περιοδικού του Ελληνική Αγωγή έγραφε τον Οκτώβριο του 2002 για τον Βενιζέλο:

Ο Υπουργός Πολιτισμού απεφάσισε ως νέος Θεοδόσιος, την καταστροφή ενός από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς και ιστορικούς τόπους του Έθνους μας. Στις αντιδράσεις των αρμοδίων φορέων και κυρίως της Αρχαιολογικής Εταιρείας συμπεριφέρθηκε με αλαζονεία, που μόνον οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες της εποχής της παρακμής της Ρώμης είχαν. Ούτε λίγο, ούτε πολύ απείλησε την εταιρεία με διακοπή της κρατικής επιχορηγήσεως, εάν εκείνη συνέχιζε να διαφωνή με τις επιλογές του Υπουργείου. Πήρε την απόφασι της καταστροφής, στηριζόμενος σε μία ανόητη μελέτη, που έλεγε ότι ο χώρος αυτός στην αρχαιότητα ήταν θάλασσα. Όσοι προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, μεταξύ αυτών και εμείς, δεν κατάφεραν τίποτε. Στις αρχές Σεπτεμβρίου εκεί που υποτίθεται ότι κατά την αρχαιότητα ήταν θάλασσα ευρέθηκε ολόκληρος πρωτοελλαδικός οικισμός. Και όμως ούτε μία συγγνώμη από τον κ. Υπουργό. Αποφασίζομεν και διατάσσομεν και αν σας αρέση!
Το συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε με εικόνα εξωφύλλου τον εκσκαφέα να πραγματοποιεί εργασίες σε απόσταση αναπνοής από τις ανασκαφές και κεντρικό τίτλο "Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ" (βλ. φωτο) και είχε δεκασέλιδο αφιέρωμα συνοδευόμενο από πλούσιο και σχολιασμένο φωτογραφικό υλικό, με συντάκτες τους Άδωνι Γεωργιάδη και Γιώργο Λεκάκη. Στις σελίδες του αφιερώματος εξαίρεται η προσπάθεια της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας "η οποία στην κυριολεξία από την πρώτη στιγμή εκδήλωσε, με επιστημονικά επιχειρήματα, την πλήρη διαφωνία της με τα υπό σχεδίασι έργα, καθιστώντας σαφές ότι ο χώρος του Μαραθώνος είναι ένας τεραστίου σημασίας αρχαιολογικός χώρος". Εξαίρεται όμως και η δράση άλλων φορέων, όπως οικολογικές οργανώσεις, δημοσιογράφοι κ.λπ., που "όχι μόνον δημόσια προσπάθησαν να ακυρώσουν τα έργα, αλλά το σπουδαιότερο πρότειναν πολλές εναλλακτικές -και πιο οικονομικές- λύσεις".

Στο αφιέρωμα, μεταξύ άλλων, σχολιάζεται σκωπτικά ότι οι ιδιώτες εργολάβοι φέρονται ως έτοιμοι "να ανταποδώσουν για λογαριασμό των Περσών" την ήττα που οι δεύτεροι υπέστησαν σε εκείνο τον χώρο από τον αθηναϊκό στρατό, χαρακτηρίζονται ως ψεύτες όσοι ισχυρίζονται ότι "τα ευρήματα δεν είναι σημαντικά" και δίνονται συγχαρητήρια και ευχαριστίες στους αρχαιολόγους του ΚΑΣ που "έκαναν τη δουλειά τους, όσο μπορούσαν καλύτερα". Τέλος, η καταστροφή του προϊστορικού οικισμού στον Μαραθώνα απειλεί να αμφισβητήσει, σύμφωνα με τους συντάκτες, ακόμη και το αίτημα διεκδίκησης των γλυπτών του Παρθενώνα:

Πώς η Ελλάς θα μπορέση να προστατεύση την φήμη της και τι απάντησι θα δώσουμε σε εκείνους που θα μας λένε: "Εσείς είχατε ολόκληρο Μαραθώνα, με συνεχή κατοίκησι από τις αρχές της 2ας π.Χ. χιλιετίας έως τουλάχιστον τον 4ο π.Χ. αι. και τον καταστρέψατε για να φτιάξετε μία μεγάλη πισίνα, πώς έχετε το θράσος να ζητάτε και την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνος; Για να τα καταστρέψετε και αυτά;".
Προφανώς ο χαρακτηρισμός της επένδυσης του Κωπηλατοδρομίου ως "πισίνας", εντάσσεται στην τότε ακροαριστερή ρητορική του Άδωνι...



Άδωνις και άλλες καταστροφές αρχαιοτήτων

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είχε κάνει όμως και σειρά εκπομπών με καταγγελτικό ύφος για άλλες αρχαιολογικές καταστροφές στην περιοχή της Αττικής, τις οποίες τεκμηρίωνε με πληθώρα στοιχείων, όπως φωτογραφίες και άρθρα από τον έντυπο Τύπο.

Σε μία από αυτές τις εκπομπές, ο Άδωνις, με ιδιαίτερα μελαγχολικό ύφος, διεκτραγωδούσε τις καταστροφές συγκεκριμένων αρχαιολογικών θέσεων, που είχαν προκληθεί είτε από τα μεγάλα σε εξέλιξη ολυμπιακά έργα, είτε από μπουλντόζες ιδιοκτητών οικοπέδων οι οποίοι, για να αποφύγουν την ατέρμονη γραφειοκρατία, μετέτρεπαν τα ευρήματα σε μπάζα.

Η εκπομπή ξεκινούσε εκθέτοντας το πρόβλημα από τη ρίζα του:
 

Είμαστε μία χώρα όπου λόγω της τεραστίας ιστορίας την οποία έχουμε,  είναι πολύ φυσιολογικό να έχουμε αφήσει πίσω μας πάρα πολλά ίχνη του κατά καιρούς μεγαλείου μας. (...) Στην πατρίδα μας, επειδή ακριβώς το έχουμε σε πληθώρα, δεν του δίνουμε τη δέουσα προσοχή. Υποτιμούμε, δηλαδή, όλα αυτά τα σημάδια του κλέους του παρελθόντος, όλα αυτά τα σημάδια που μας δίνουν γνώση για το δικό μας παρελθόν, ακριβώς διότι τα βρίσκουμε παντού.

Στη συνέχεια, για να τονίσει αυτή την ιδιομορφία της χώρας μας σε σχέση με άλλες περιοχές του πλανήτη, ο Άδωνις αφηγείται τη μαρτυρία μιας αρχαιολόγου από τις ΗΠΑ που με δική της επιλογή εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα όταν συνειδητοποίησε ότι σε μια έκταση όπως ολόκληρη η αμερικανική ήπειρος, όσο και αν ανέσκαπτε δεν θα έβρισκε τίποτα σημαντικό. Ενώ, για να μας εισαγάγει στο πώς το σύγχρονο ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται στις αρχαιότητες, αναφέρει και ένα περιστατικό λεηλασίας του 18ου αιώνα από Γάλλο μοναχό, στις ανασκαφές της αρχαίας Σπάρτης, επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και συνεχίζει:


Έχουμε δυστυχώς οικοδομήσει μία εξαιρετικώς νοσηρή σχέση με αυτά τα αντικείμενα. (...) Όλα αυτά για μένα δεν είναι παρά το σύμπτωμα της παρακμής. (...) Αυτή η παρακμή έχει μία γενεσιουργό αιτία. Κι όπως λέει πολύ ωραία ο ελληνικός λαός, "το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι". Ας μη γελιόμαστε. Τις πιο μεγάλες ευθύνες τις έχει το ελληνικό κράτος. Τις έχει η ελληνική πολιτεία, η οποία, πρώτον, δεν φρόντισε να διδάξει σε όλους εμάς τον σεβασμό προς όλα αυτά τα αντικείμενα. Δεύτερον, δεν φρόντισε να βρει έναν τρόπο να κάνει τη συμβίωσή μας μ' αυτά εφικτή και χαρούμενη. Και τρίτον, δεν φροντίζει να αξιοποιήσει αυτούς τους τεραστίους πολιτιστικούς θησαυρούς έτσι ώστε να φανεί και στην πράξη το πόσο σπουδαία είναι όλα αυτά τα αντικείμενα για όλους εμάς.
Τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας έχουν ξεκινήσει τα λεγόμενα μεγάλα έργα. Είτε λόγω των διαφόρων επιδοτήσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είτε λόγω των επικειμένων Ολυμπιακών αγώνων τον Αύγουστο του 2004. Στην πατρίδα μας γίνονται τεράστια δημόσια έργα. Και αυτό είναι πάρα πολύ καλό. Κανείς δεν μπορεί να είναι επί της ουσίας και επί της αρχής ενάντιος στην κατασκευή δημοσίων έργων.
Όταν όμως ξεκίνησε το κράτος μας αυτή τη μεγάλη του προσπάθεια, είχε να κάνει δύο επιλογές. Η μία επιλογή είναι τα έργα αυτά να γίνουν αψηφώντας, καταπατώντας και καταστρέφοντας το παρελθόν και η άλλη διαδρομή, η άλλη οδός, να γίνουν με το να αξιοποιήσουμε αυτά τα έργα. Είναι, θα έλεγα, το δίλημμα, αυτό, το προαιώνιο, το οποίο υπάρχει στον μύθο της συναντήσεως του μικρού Ηρακλέους με την Αρετή και την Κακία. Έχουμε μπροστά μας δύο οδούς: ο δρόμος της Κακίας, εύκολος, γρήγορος, φτηνότερος, λέει ότι αν θέλουμε να φτιάξουμε ένα κωπηλατοδρόμιο και βρούμε έναν προϊστορικό οικισμό τον γκρεμίζουμε, εάν θέλουμε να φτιάξουμε ένα ιπποδρόμιο και βρούμε μία πόλη την ισοπεδώνουμε, εάν θέλουμε να φτιάξουμε μία Εγνατία Οδό και πέφτουμε σε ένα αρχαίο θέατρο το μπαζώνουμε και γλυτώνουμε χρόνο και χρήμα -αλλά καταστρέφουμε το παρελθόν οριστικά- και ο δεύτερος δρόμος της Αρετής, πιο δύσκολος. Εάν βρούμε έναν προϊστορικό οικισμό αλλάζουμε τη θέση του Κωπηλατοδρομίου, εάν βρούμε μια αρχαία πόλη αλλάζουμε τη θέση του Ιπποδρομίου ή κάνουμε μια μελέτη τέτοια που να επιτρέπει την παράλληλη ανάδειξη και όχι την καταστροφή όλων αυτών των χώρων. Δυστυχώς, οι ιθύνοντες της ελληνικής πολιτείας επέλεξαν τον δρόμο της Κακίας και όχι της Αρετής. Γι' αυτό, και δεν θα κερδίσουν την αθανασία που κερδίζουν οι ήρωες, αλλά ίσως την αθανασία που κέρδισε ο Ηρόστρατος, ο καταστροφεύς του ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο.
Μετά από αυτόν τον γλαφυρό πρόλογο, ο Άδωνις περιγράφει την καταστροφή (ή την απειλή καταστροφής) τριών αρχαιολογικών χώρων:
1. ενός αρχαίου νεκροταφείου με συνεχή χρήση από τον 8ο π.Χ. έως τον 4ο μ.Χ. αιώνα, που βρέθηκε σε οικόπεδο στην Κηφισιά και "μπαζοποιήθηκε" για να χτιστούν μεζονέτες, 
2. του πρωτοελλαδικού οικισμού στον λόφο Ζάγανι που ισοπεδώθηκε για να κατασκευαστεί το διεθνές αεροδρόμιο Σπάτων και 
3. δεκατεσσάρων θέσεων με αρχαιολογικά ευρήματα στο Μαρκόπουλο, δίπλα στο υπό κατασκευή, τότε, Ιπποδρόμιο.

Σκοπός της εκπομπής του, σύμφωνα με τα λόγια του, είναι να αποδείξει

...τις τεράστιες, τις βαρύτατες ευθύνες που φέρουν όχι οι ιθύνοντες, όχι ο εκάστοτε υπουργός Πολιτισμού (...) αλλά αυτές που έχουμε εμείς, οι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι δεν σηκώνουμε το ανάστημά μας. Φαίνεται ότι όλα αυτά γίνονται χωρίς να μας ενοχλούν. Όλα τα συνηθίζουμε, όλα τα καταπίνουμε, σε όλα συμπράττουμε, άρα σε όλα είμαστε συνένοχοι.


"Τα έργα είναι προσωρινά, τα αρχαία δεν έχουμε δικαίωμα 
να τα στερήσουμε από τις επόμενες γενιές"

Σήμερα ο Άδωνις θεωρεί ότι η προτεραιότητα στην προστασία των αρχαιοτήτων (που καμιά "επένδυση" στην πραγματικότητα δεν μπλοκάρει) υπονομεύει το μέλλον της χώρας και της οικονομίας. Παραμονές των Ολυμπιακών αγώνων, ωστόσο, είχε την εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Αναφορικά με την κατασκευή του Ιπποδρομίου στο Μαρκόπουλο, σχολίαζε, μάλιστα τα εξής:

Το Ιπποδρόμιο που φτιάχνουμε, θα το χρησιμοποιήσουμε για πέντε, δέκα, πενήντα, εκατό χρόνια. Μετά θα τελειώσει η χρήση του. Αυτά όμως που καταστρέψαμε και τα οποία έρχονται από το βάθος χιλιάδων ετών προς τα πίσω, δυστυχώς θα τα στερηθούν οι χιλιάδες επόμενες γενιές που θα ακολουθήσουν. Και δεν νομίζω ότι είχαμε αυτό το δικαίωμα. Αυτά τα πράγματα δεν είναι δικά μας. Αν ήταν δικά μας θα μπορούσαμε να τα χτίζουμε, να τα γκρεμίζουμε, να τα ισοπεδώνουμε, να τα καίμε, να τα κάνουμε ασβέστη, να τα αναδεικνύουμε, να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αυτά είναι πράγματα που μας παρέδωσαν ο χρόνος και οι πρόγονοι για να τα δώσουμε στους απογόνους. Και εδώ είναι η ευθύνη.

Σήμερα ο Άδωνις ειρωνεύεται τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων, επειδή με τον ίδιο τρόπο που σήμερα υπερασπίζεται τα αρχαιολογικά ευρήματα στο Ελληνικό, υπερασπιζόταν κάποτε και τα ευρήματα στα Σπάτα: 

Αν κάνετε μια δημοσιογραφική έρευνα, προ 25 ετών όταν πήγαινε να γίνει το αεροδρόμιο στα Σπάτα, ο Σύλλογος ο ίδιος έλεγε: "Τα Σπάτα έχουν αρχαία, πρέπει να μείνει στο Ελληνικό!". Μετά από 25 χρόνια λένε: "Το Ελληνικό έχει αρχαία, τα Σπάτα είναι μια χαρά!".
(Εκπομπή "Αταίριαστοι", ΣΚΑΪ 28/9/2017) 


Μόνο που και ο Άδωνις κραύγαζε για τα αρχαία στα Σπάτα. Και μάλιστα έψεγε όσους τοποθετούσαν το οικονομικό κέρδος και τις συμφωνίες πάνω από την ανάγκη διατήρησης του προϊστορικού οικισμού στο Ζάγανι:

Μιλάμε, δηλαδή, για να το καταλάβετε, ότι αυτά που σας έδειξα προηγουμένως από το Ζάγανι αναφέρονται σε ευρήματα τα οποία ήταν ανυπερβλήτου, ανυπολογίστου, αμυθήτου αξίας. Και τα καταστρέψαμε για να κάνουμε τι; Άσφαλτο για να προσγειώνονται τα αεροπλάνα. Λες και δε μπορούσε το αεροπλάνο να προσγειώνεται εκατό μέτρα πιο δεξιά. Θα μου πείτε, για να προσγειώνεται το αεροπλάνο, κύριε Γεωργιάδη, εκατό μέτρα πιο δεξιά, θα έπρεπε να ξοδέψουμε περισσότερα χρήματα. Και θα έπρεπε να χάσουμε χρόνο. Και θα έπρεπε να αλλάξουμε τις συμφωνίες που έχουνε γίνει. Και δεν το θέλαμε αυτό. Εμ, γι' αυτό κάνω τη σημερινή εκπομπή. Για να σας αποδείξω ότι τρόποι υπάρχουν. Δεν υπάρχει η διάθεση! Η διάθεση αυτής της οντότητας που ονομάζεται ελληνικό κράτος -εγώ βάζω και τα δύο σε εισαγωγικά, γιατί ούτε ελληνικό, αλλά ούτε και κράτος είναι- είναι να προχωρούμε και όποιος εμφανιστεί μπροστά μας τον λιώνουμε! Και ό,τι κι αν είναι τον εξαφανίζουμε, διότι εμείς κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Και δυστυχώς -πρέπει να σας το πω αυτό- βρίσκουν και τα κάνουν.


Το έγκλημα, ο σεβασμός και ο λογαριασμός

Σήμερα ο Άδωνις χρησιμοποιεί σοφιστείες και ανορθολογικές ακροβασίες περί Παρθενώνα που χτίστηκε πάνω στα ερείπια του αρχαϊκού ναού που κατέστρεψαν οι Περσες και ότι δήθεν αν υπήρχε ΚΑΣ τον 5ο π.Χ. αιώνα θα εμπόδιζε την ανέγερσή του. Όταν όμως ο ίδιος πριν από χρόνια αναδείκνυε το ζήτημα των αρχαιολογικών καταστροφών (για καθαρά ελληνολατρικούς-εθνικιστικούς και όχι για επιστημονικούς ή πολιτιστικούς λόγους), μόνο ανιδιοτέλεια και αγνούς σκοπούς αναγνώριζε στα κίνητρά του:

Θέλω να καταλάβετε ότι αυτά εδώ δεν τα λέμε από συμφέρον ιδιοτελές. Δεν είναι ταπεινά τα κίνητρα (...). Το κάνουμε επειδή πιστεύουμε σε κάποια ιδανικά. Πιστεύουμε ότι, δυστυχώς η αδράνειά μας είναι που μας κάνει όλους συνυπεύθυνους σε αυτό το μεγάλο έγκλημα. Και ποιο είναι το έγκλημα; Το έγκλημα είναι ότι ζούμε σε ένα κράτος που δεν σέβεται την ιστορία και τον πολιτισμό του. Και επειδή το κράτος μας δεν τα σέβεται, μας έχει εθίσει όλους στο ότι είναι σύνηθες, στο ότι είναι απλό, στο ότι είναι φυσικό να μην τα σέβονται και όλοι οι υπόλοιποι. Όμως σας ερωτώ: εάν εμείς οι ίδιοι δεν σεβόμαστε το παρελθόν μας, πώς περιμένουμε να μας σεβαστούν οι άλλοι;


Η εκπομπή κλείνει με την ελπίδα της μελλοντικής αφύπνισης των Ελλήνων και της λογοδοσίας των υπευθύνων:


Τα έχουμε μαζέψει τα στοιχεία. Τώρα το έγκλημα δεν κρύβεται. Όπως δεν σας αφήσαμε να κρύψετε το προηγούμενο, έτσι δεν θα σας αφήσουμε να κρύψετε κι αυτό και το επόμενο. Με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή οι Έλληνες θα ξυπνήσουν και κάποια στιγμή οι Έλληνες θα ζητήσουμε λογαριασμό από αυτούς οι οποίοι ελαφρά τη καρδία αποφάσισαν να καταστρέψουν το παρελθόν μας. Διότι δεν είχαν αυτό το δικαίωμα.

Αν κάτι κρατάμε, πάντως, από όλα τα παραπάνω, είναι η αναφορά του Άδωνι στον μύθο με τον δρόμο της Αρετής και τον δρόμο της Κακίας. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ο δεύτερος, με απευθείας ανάθεση σε "επενδυτή μεγαλοεργολάβο", ο Άδωνις είναι σίγουρο ότι θα τον επέλεγε ασυζητητί. Με έξτρα διόδια. Ακόμη και αν έπρεπε να διασχίσει τα θεμέλια του Παρθενώνα.

Κοινοποιήστε το στο..
 
Υποσέλιδο
Κορυφή